มีหลวงตารูปหนึ่งจำพรรษาอยู่วัดบ้านนอก ในวัดแห่งนี้มีพระไม่กี่รูปกับเด็กวัดที่มาอยู่ใหม่ชื่อว่าเจ้าจุก ซึ่งยังไม่รู้ธรรมเนียมในการปฏิบัติต่อพระสงฆ์เท่าใดนัก
อยู่มาวันหนึ่งมีโยมชื่อละอองศรีนำผ้าไตรจีวรมาถวายหลวงตา แต่ท่านไม่อยู่เพราะไปทำกิจนอกวัด โยมจึงฝากผ้าไตรจีวรไว้กับเจ้าจุก หลังจากทำกิจเสร็จหลวงตาก็กลับมาที่วัด
และถามเจ้าจุกว่า
“จุก วันนี้มีใครมาหาหลวงตาไหม ?”
“มีครับหลวงตา ชื่อละอองศรี เขาเอาผ้าจีวรมาถวายครับ”
“เออ ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็เอาผ้ามาประเคนซิ จะได้ใช้ให้โยมเขา”
เจ้าจุกไม่รู้ว่าการประเคนคืออะไร นั่งเด๋อๆ ด๋าๆ อยู่ใกล้หลวงตา ฝ่ายหลวงตาเห็นเจ้าจุกแสดงกิริยาอย่างนั้นก็ชักฉุนนิดๆ
“อ้าว! ไอ้จุก ทำไมไม่เอาผ้ามาประเคนล่ะ ?”
“ผมประเคนไม่เป็นครับ” เจ้าจุกแสดงเจตจำนงของตัวเองให้หลวงตารับทราบ
เท่านั้นแหละ ! หลวงตายิ่งฉุนใหญ่ เด็กวัดประสาอะไรไม่รู้จักคำว่าประเคน จึงเรียกเจ้าจุกเข้าไปหาใกล้ๆ และสั่งให้เอาผ้าจีวรมาด้วย แล้วบอกให้เจ้าจุกนั่งลง
“มานี่! นั่งลง หลวงตาจะสอนการประเคนให้”
แล้วหลวงตาก็หยิบผ้าจีวรฟาดลงไปที่หัวเจ้าจุกเบาๆ แล้วบอกให้กราบ ๓ ครั้งด้วย พร้อมกับกล่าวสำทับ
“จำไว้! นี่คือการประเคน แล้วก็กราบลง ๓ ครั้งด้วย อย่าลืม”
เจ้าจุกเกิดซาโตริรู้แจ้งโดยฉับพลันในการประเคน พร้อมเอามือเกาที่หัวและนึกในใจว่า
“อ๋อ การประเคนเขาทำอย่างนี้นี่เอง”
รุ่งเช้าวันใหม่ โยมละอองศรีเจ้าเดิมได้นำทุเรียนหมอนทองมาถวายที่วัด เผอิญหลวงตาไม่อยู่ที่กุฏิเพราะกำลังทำวัตรเช้าอยู่ โยมรีบไปธุระก็เลยฝากเจ้าจุกไว้ตามเดิม พอถึงเวลาฉันเช้า เจ้าจุกก็ถือทุเรียนมาหาหลวงตา
“อ้าว ไอ้จุก ใครเอาทุเรียนมาให้ ?”
“โยมละอองศรีเจ้าเดิมครับหลวงตา เขารีบไปธุระเลยฝากผมไว้ถวายหลวงตาครับ”
“เอามาๆ จะได้ฉันให้โยมเขา” หลวงตาเรียกเจ้าจุกให้นำทุเรียนมาประเคน แล้วจะได้ฉันฉลองศรัทธาญาติโยมให้อิ่มหมีพีมัน
บทเรียนเขามีไว้ให้จดจำ ความผิดพลาดมักเป็นครูสอนที่ดีในครั้งต่อไปเสมอ เจ้าจุกจึงถือทุเรียนเดินย่างสามขุมเข้าไปหาหลวงตา ในขณะที่หลวงตาก็ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง เจ้าจุกเดินเข้าไปหาหลวงตาที่กำลังนั่งบนอาสนะรอการประเคนอยู่
เจ้าจุกจดจำวิธีการประเคนของจากเมื่อวานได้อย่างแม่นยำ จึงทุ่มทุเรียนหมอนทองใส่หัวหลวงตา แล้วก้มลงกราบ ๓ ครั้ง ในขณะที่หลวงตานอนชักดิ้นแหง่กๆ อยู่
