ตีนกับตา อยู่กันมา แสนผาสุก จะนั่งลุก ยืนเดิน เพลินนักหนา
มาวันหนึ่ง ตีนทะลึ่ง เอ่ยปรัชญา ว่ามีคุณ แก่ตา เสียจริงๆ
ตีนช่วยพา ตาไป ที่ต่างๆ ตาจึงได้ ชมนาง และสรรพสิ่ง
เพราะฉะนั้น ดวงตา จงประวิง ว่าตีนนี้ เป็นสิ่ง ควรบูชา
ตาได้ฟัง ตีนคุยโม้ ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอก ออกไป ด้วยโทสา
ว่าที่ตีน เดินเหินได้ ก็เพราะตา ดูมรรคา เศษแก้วหนาม ไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้น ตาจึง สำคัญกว่า ตีนไม่ควร จะมา คิดดูหมิ่น
สรุปว่า ตามีค่า สูงกว่าตีน ทั่วธานินทร์ ตีนไปได้ ก็เพราะตา
ตีนได้ฟัง ให้คลั่งแค้น แสนจะโกรธ เร่งกระโดด ออกไป ใกล้หน้าผา
เพราะอวดดี คุยเบ่ง เก่งกว่าตา ดวงชีวา จะดับไป ไม่รู้เลย
ตาเห็นตีน ทำเก่ง เร่งกระโดด ก็พิโรธ แกล้งระงับ หลับตาเฉย
ตีนพาตา ถลาล้ม ทั้งก้มเงย ตกผาเลย ตายห่า ทั้งตาตีน
พระภิกษุประสงค์ เฉลียวฤษี
