วันหนึ่งขณะที่พระราชาเสด็จออกเยี่ยมราษฎรแถบชานเมือง แลเห็นพ่อเฒ่าคนหนึ่งกำลังขุดดิน จึงร้องถามว่า “นี่พ่อเฒ่า แก่ปูนนี้แล้วมาขุดดินทำไม?”
“ข้าจะปลูกมะม่วง” พ่อเฒ่าตอบด้วยอาการงันงก
“อีกตั้งหลายปีกว่าจะได้กิน” พระราชาร้องบอก
“เออ ข้าไม่ได้ปลูกไว้กินเองดอก ข้าปลูกเพื่อคนอื่น” พ่อเฒ่าตอบ
“ท่านนี่ช่างเป็นคนแสนประเสริฐเหลือเกิน เอ้า! เราให้ทองท่าน๑ ถุง เป็นรางวัล”
“โอ้! มะม่วงของข้านี่ให้ผลช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก ข้าเพียงขุดหลุมเท่านั้น ก็ได้ทองถึง ๑ ถุงเชียวหรือนี่” พระราชาได้ยินดังนั้นก็ชอบพระทัยประทานทองคำถุงที่ ๒ ให้อีก
“โอ! พ่อมหาจำเริญ ข้าเสียดายจริงๆ “เสียดายอะไรหรือพ่อเฒ่า”พระราชาย้อนถาม “นี่ถ้าข้าปลูกเสียตั้งแต่ตอนหนุ่มๆ ข้าก็มีผลมะม่วงมอบให้ท่านแล้ว ข้าคิดช้าไปจริงๆ”
พระราชาได้ยินพ่อเฒ่าพูดดังนั้น จึงหยิบทองถุงสุดท้าย ให้พ่อเฒ่าพร้อมกับพูดว่า “เราไปละ! เพราะขืนอยู่ต่อไป เราก็ไม่มีทองถุงที่ ๔ ให้ท่านอีกแล้ว”
“อย่าดีแต่คิด จงคิดแต่ดี ...อย่าดีแต่พูด จงพูดแต่ดี อย่าดีแต่ทำจงทำแต่ดี และลงมือทำเดี๋ยวนี้”
แหล่งข้อมูล++ขอบคุณครับ++
http://www.mindcyber.com/index.php
http://www.panmai.com/Direction/Tree_S_1.shtml
